کوچ پرستوها

گوشه ی باغچه تنهایی‌ات  نشسته ای
هنگامه ای که می پنداری هیچ کجای این دنیا نیستی
کسی از روی دیوار ِ بلند ِ پیش رو آرام تورا نگاه می کند.
نمی دانی کـِـی .... و از کجا آمده
می پرسد: "ببخشید شما شمعدانی هم دارید؟"
نگاهی به شمعدانی ها می کنی و می گویی:
اینجا فقط پرستو داشتم ... کوچ کردند .. شاید دوباره برگردند.
همانطور که دست هایش را زیر چانه اش گذاشته به شمعدانی ها نگاه می کند و شانه هایش را بالا می اندازد.
آه خنثی ای می کشد
و سکوت.
هردو در حالی که به عمق باغچه خیره شده اید میان کوچ پرستوها گم می شوید
پرستو می شوید
کوچ می کنید
و هرگز .... باز نمی گردید.

بعد از نیمه شب دوم

از ۳:۰۰ گذشته است.

صدای جاروی رفته گر.

ناله هرشب گربه ای که شاید جفتی نصیبش نشده.

و یک پرسش جدید.

زندگی آدمی تا چه میزان بر مدار قرایض او می‌چرخد؟

و یک‌پرسش دیگر.

چرا می‌نویسم؟

 

بعد از نیمه شب

ساعت ۳:۰۰ صبح

از خودم می‌پرسم:«چرا تنها اشتباهت آدمی است که مدام در جمجمه اش پژواک می‌شود؟».

به خودم پاسخ می‌دهم:«رنح غریبی است که سرنوشت کسی را اشتباهاتش رقم بزند».