فکر می کنم نمی توان عشق، آزادی و رهایی را با هم جمع بست ... از اینرو است که
پرنده ها به جای دست، بال دارند ... پرنده نمی تواند در آغوش بگیرد ...
پرنده لمس نمی کند ... پرنده فقط می تواند نگاه کند ... حسرت بخورد
... درد بکشد ... پرنده تنها می تواند بمیرد ... و مرگ هم یعنی رهایی ... چه حاصل تلخی که ناگزیریم مرگ را با آزادی جمع ببندیم.
ز بامی که برخاست
هرگز نـَـشیند.
Quint Buchholz
عنوان، طبیب اصفهانی
توئی که در پس این خونبار ترین روزهای قرن پنهانی
شاید دست ها را بسته ای، اما
تاریخ را چشم ها ثبت خواهند کرد
تشنگی کودکان کـُرد را
ضجه های دختران عرب کنار سینه شکافته مادر را
و داغ گلوگه هایی که تو بر پیکر انسانیت گذاشتی
بدان هر قطره اشک این چشم ها
سنگ خواهد شد بر سر اصحاب فیل
"فجعلهم کعصف ماکول"
که وطن ما مرزهای ایمانی ماست
و ایمان یعنی انسان،
یعنی آزادی
____________________________
روزهای دردمندی
آیا تاریخ ما را توابین ِ سکوت نام خواهد نهاد؟
آیا به عمل، این ننگ را از دامن خواهیم زدود؟
این متن را زمان خونبازی غزه نوشتم.
