وقتی رسیدم صدای مویه از خانه می آمد، چند نفری از همسایه ها مقابل ورودی ایستاده بودند، سرشان را پایین انداختند و سلام کردند، نشستم روی پله ها و داخل نرفتم، صدای گریه مادرم می آمد و خواهرم که می گفت: بابای خوبم رفت. بسم الله گفتم و رفتم داخل، پدر را رو به قبله خوابانده بودند و یک پارچه از پا تا سر کشیده بودند، مادرم نشسته بود بالای سرش، دست گذاشته بود روی سینه پدر و می گفت: پاشو حاجی پاشو.
یک لحظه انگار زمان ایستاد، اشک ها میانه زمین و هوا ساکن شدند، دیدم جسم پدر که تا دیروز جان داشت، نفس می کشید، آرام و بود و بی حرکت، گویی که هیچگاه قدم از قدم برنداشته باشد، مبهوت اراده خدا شدم.
بواقع ما تجلی وجود الهی هستیم که در کالبد انسانی حلول می کنیم و الا این جسم بدون آن نَفْس لطیف که تکه گوشتی بیش نیست.
برگشتم به حال، دیدم برادرانم گوشه ای ایستاده اند و چشم هاشان سرخ است و مادر که هنوز امید برگشت پدر را داشت، مرا دید و گفت: محمد.
رو به قبله ایستادم و خواندم: و بشر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبه قالو انا لله و انا الیه راجعون، بعد هم آیت الکرسی، پیشانی پدر را بوسیدم، خواهرم که تقریبا از حال رفته بود را نشاندم روی صندلی، مادر را دلداری دادم و به این فکر کردم که پدرم با مرگش هم مرا رشد داد، در تمام چهار سال پس از "حادثه"، هر روز به مرگ فکر کرده بودم اما وقتی پدر را دیدم که قطعا رفته بود، درک بهتری از مرگ پیدا کردم.
براستی مرگ در تضاد با زندگی نیست. مرگ در نقطه مقابل تولد اینجهانی ما قرار گرفته، زندگی جاریست. ما هستیم، از یک هستی به هستی دیگر. قطعیت و اتفاقی بودن مرگ چیزی از ابدیت شکوهمند زندگی کم نمیکند، شکوه یک وحدت پر عزمت.
اینجا بود که معنی این بیت رومی را فهمیدم:
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
یک هفته است که پدرم از قفس تن آزاد شده، و من در تمام این یک هفته به تشکیک وجود و وحدت وجود فکر میکنم، که وقتی همه ما از این تن که نقطه افتراق ماست رها شویم، یک وجود واحد خواهیم شد.
یاد این تکه از نوشته ی قدیم ام افتادم:
ما ارواج جدا افتاده از پیکر خورشیدیم
که بر نجابت بیدهای مجنون می تابیم
