چگونه باید باور کرد که جز خیال نبوده است؟
آن شعاع حضوری که چون گلوله به چشمت شلیک شد و چون نفخت فیه من روحی در همه وجودت منتشر شد.
چگونه باید باور کرد
نفس های لرزان از شور کشنده خواستن تنها اضطراب پیش از رفتن بوده است؟
تمام استعاره های شعرهای شاعران همه اعصار را از پس هم بچینی کنایه های دردآور زندگی را تسکین نمی دهند.
گفته اند این خون در درون رگ ها جان بخش است و تک به تک سلولهای تشنه تنت را سیرآب می کند.
بیراه نگفته اند اما
آن چندصد سلول نوک انگشت اشاره را مگر چیزی جز لمس کالبد «محبوب» جان می دهد؟
گویی آن چنصد سلول نوک انگشت اشاره دست های نیاز هستند برای گرفتن دست سلول های تن یار.
یا که تارهای مردمک چشم تو را مگر چیزی جز گره خوردنشان به رشته های مردمک چشم او حیات می بخشد؟
یا که ضربه های قبلت به سینه را مگر جزصدای قلبش کوک می کند؟
یا تنفس بازدمش نیست مگر که هستی بخش ریه های آدمی است؟
.
چه شکنجه مرگ آوری است جدا کردن انگشتان در هم تنیده صدها دست
دریدن تارهای بهم گره خورده
ضربات ناکوک گاه و بیگاه قلب
و هوایی که نیست برای نفس کشیدن
چشم که باز می کنی تیر می کشد. تنت را مچاله کرده و درد می کند. دست می بری تا فشارش دهی، بغلش کنی تا تسکین درد باشد. ولی نیست. خوب که نگاه کنی گویی هیچ وقت آنجا نبوده. اما درد می کند. چه حال وهم آلودی، چیزی را که نداری هنوز با همه وجود حس میکنی. همان جای قبلی با همان شمایل و همان ظرافت؛ و این سنگین ترین، در خود فروبرنده ترین، خورد کننده ترین و پوچ ترین حال آدمی است.
«درد عضو خیالی» یا Phantom Limb Pain را کسانی تجربه می کنند که بعد از عمل جراحی قطع عضو به هوش می آیند.
گوشه ی باغچه تنهایی‌ات نشسته ای
هنگامه ای که می پنداری هیچ کجای این دنیا نیستی
کسی از روی دیوار ِ بلند ِ پیش رو آرام تورا نگاه می کند.
نمی دانی کـِـی .... و از کجا آمده
می پرسد: "ببخشید شما شمعدانی هم دارید؟"
نگاهی به شمعدانی ها می کنی و می گویی:
اینجا فقط پرستو داشتم ... کوچ کردند .. شاید دوباره برگردند.
همانطور که دست هایش را زیر چانه اش گذاشته به شمعدانی ها نگاه می کند و شانه هایش را بالا می اندازد.
آه خنثی ای می کشد
و سکوت.
هردو در حالی که به عمق باغچه خیره شده اید میان کوچ پرستوها گم می شوید
پرستو می شوید
کوچ می کنید
و هرگز .... باز نمی گردید.
از ۳:۰۰ گذشته است.
صدای جاروی رفته گر.
ناله هرشب گربه ای که شاید جفتی نصیبش نشده.
و یک پرسش جدید.
زندگی آدمی تا چه میزان بر مدار قرایض او می‌چرخد؟
و یک‌پرسش دیگر.
چرا می‌نویسم؟
ساعت ۳:۰۰ صبح
از خودم می‌پرسم:«چرا تنها اشتباهت آدمی است که مدام در جمجمه اش پژواک میشود؟».
به خودم پاسخ می‌دهم:«رنح غریبی است که سرنوشت کسی را اشتباهاتش رقم بزند».
بسم الله
پیرامون رسانه ابتذال ملی
گزارش بیست و سی علیه همسر پسر آقای سفیر تمام می شود، بلافاصله #سریال_پدر همان اقتباس کمدی از داستان حضرت یوسف که با صحنه بیرون پردین حامد از پنجره معروف شد به نمایش در می آید، فارغ از روایت سریال پدر که به شعور گاو هم توهین می کند چه رسد به انسان، حامد که شمایل او بی شباهت به پسر آقای سفیر نیست، در کارواش کار میکند و چک صد میلیونی برای دماغ پسر عموی لیلا می کشد و با بنز اس 500 گز میکند، پدر و مادر خوش چشم ابروی او هم قرارداد میلیاردی شیر خشک می بندند. لیلا هم از خانواده ای سرمایه دار سبک لباس پوشیدنش شبیه همسر پسر آقای سفیر است، دلش پیش این نماد پاکدامنی که تلویزیون به ما معرفی می کند و ما جز حماقت چیزی دریافت نمی کنیم گیر کرده است. در واقع ویترین جمهوری اسلامی در حالی به اشرافیت آناشید حسینی و همسر او می تازد که کمتر از نیم درصد جمعیت این کشور هم شاید آنها را نشناسند اما برای جمع بسیار بزرگتری از بیننده ها همان اشرافیت را در قالب سریال پدر به نمایش می گذارد، دلدادگی و دلبری دو بچه پولدارمذهبی و غیر مذهبی که آنها هم ساکن طبقه ای از اجتماع هستند که کمتر از نیم درصد جمعیت ایران را تشکیل می دهد. طنز تلخ اینجاست که برنامه های صدا و سیمای مبلغ حجاب و اسلام پر شده از مجریان چادر به سر کاکلزری که عمل بینی، بوتاکس و کشیدن پوست و لمینیت دندان را به نمایش می گذارند و حالا کاسه داغتر از آش شده است. اگرچه در شرایطی که تبعیض در این کشور بیداد می کند نمایش حجاب لاکچری چندان با اخلاق اسلامی همخوانی ندارد اما دریوزگی صدا و سیما هم در نوع خود مثال زدنی است.
.
این یک داستان نیست
.
پدرم کارگر بود و من همانند بیشتر جمعیت میلیونی دهه شصتی ها در محیط کارگری به دنیا آمدم و رشد کردم. همیشه کوچکترین تغییر در وضع سیاسی و اجتماعی و علی الخصوص اقتصاد بیشترین اثر را بر خانواده های کارگری می گذارد. ده درصد افزایش قیمت ها در بهترین حالت یعنی پدرت را هر روز یک ساعت کمتر داری. سال 71، پدرم چند سالی بود که به دلیل حمایت از حقوق کارگران از کار بیکار شده بود و حالا با مادرم برای ساختن شغل خودش به شهرستان رفته بودند و اولین تجربه من از مدرسه با برادر بزرگم رقم خورد. الآن را نمی دانم اما آن زمان دو کانون وجود داشت، کانون اصلاح و تربیت که پایان بود و کانون پرورش فکری کودکان. تا پیش از اینکه مدرسه روند رشد فکر مرا متوقت کند بهترین روزهای زندگی ام زمانی بود که بسته های پستی کانون به درب خانه می رسید، کتاب و اسباب بازی های فکری. رویای دو ساله کانون پرورش فکری با آمدن کابوس دوازده ساله مدرسه پاره پاره شد. آسفالت سیاه و دیوارهای آجری تیره رنگ که جز چند شعار انقلابی ضد آمریکای چیز دیگری روی آن نبود و روپوش های متحد الشکل که باید شماره کلاس و اسم هامان را روی آن ها می دوختیم و موهایی که باید با نمره چهار کوتاه می شد و یک نظام آموزشی که هر روز جدید و قدیم می شد، دو ترمه و سه ترمه و تک ترمه می شد، دیپلم و سیکل و پیشدانشگاهی، یازده ساله و دوازده ساله می شد اما همیشه چند چیز ثابت بود و این نظام کامل نمیشد مگر با نیمکت های سه نفره و پنجره هایی که با توری های فلزی پوشیده شده بود تا بفهمیم قصاص قبل از جنایت با حکم دوزاده ساله اجرا شده است. وضع معلم ها بهتر نبود، نسل دهه های چهل و پنجاه که حالا به جای رویای نفت سر سفره هایشان کابوس انقلاب پا برهنه ها را با هشت سال جنگ و بعد تورم چهل و چند درصدی تجربه می کردند. از سالهای اولیه تحصیلم جز چند تصویر مبهم خاطره ای ندارم اما سال های آخر دوران ابتدایی و راهنمایی که حالا کشور دگرگونی های سیاسی اقتصادی و اجتماعی مهمی را تجربه میکرد به خوبی یاد دارم. هر روز ساعت هفت و نیم مدرسه با قرائت قرآن و خواندن سرود جمهوری اسلامی که هیچکس آن را درست بلد نبود و تنبیه شروع می شد، اول کسانی که نظم صفوف را رعایت نکرده بودند و دیگر کسانی که هفت و سی دقیقه و یک ثانیه پا به مدرسه گذاشته بودند. این شیوه نهادینه سازی قانون به شکلی اثرگذار بود که بعضی روزها وقتی با در بسته مدرسه مواجه میشدم تازه به یاد می آوردم که جمعه است و آن کولاک های زمستانی دهه هفتاد هم نمی توانست بر ترس از تنبیه غلبه کند.
.
کلاس اما وضع متفاوتی داشت، معلمی داشتیم که تریاک می کشید و وقتی وارد کلاس می شد کیف سامسونیت اش را روی میز باز میکرد پشت آن چرت می زد، کافی بود صدایی چرتش را پاره کند، با اینکه کوتاه و لاغر بود اما گلوله وار بالای سرت ظاهر می شد و طوری سیلی می زد که روزهای متمادی سوت قطاری در حال دور شدن را می شنیدی. در واقع مدرسه محل تلاقی دو طبقه از زنجیره غذایی در جامعه ای مملو از استرس بود، آکواریومی از عریان ترین اشکال خشونت، از خشونت کلامی گرفته تا خشونت جنسی. اگرچه نظام آموزشی با ابزارهای کنترلی وضعی را بوجود آورده بود که شکل و سطح این خشونت بین معلم و دانش آموز در شرایط استانداردی که خود نظام مشخص کرده بود ثابت بماند، اما مدیریت اقتدارگرای یک بخش و رهایی بخش دیگر یعنی جدی ترین و سنگین ترین شکل خشونت افسار گسیخته در میان دانش آموزان شکل می گیرد. اگر در مدرسه چند معلم تریاکی وجود داشت شاید تعداد دانش آموزانی که حشیش را تجربه نکرده بودند کمتر از یک کلاس درس بود. اگر در کلاس یک معلم با سیلی و خطکش و خودکار و فحش حکومت می کرد، بیرون انبوهی از عقده های فرو خورده در کالبد چاقو و پنجه بکس و چماغ و لگدهای پیاپی نشان می داد که چه کسی قدرت دارد. هیولایی در دره زندگی می کرد که عمدا هر سال از رفتن به دبیرستان باز می ماند تا به لطف قدرت سیاهی که اندوخته بود لذت جنسی اش را با کوچکترها و تریاک کامل کند. این مسیر اگرچه در دبیرستان با کنترل های بیشتر سیستم، بدون خشونت معلم ها ادامه پیدا کرد، اما دیگر خود ما در اثر سیاست های آموزشی و فرهنگی سال های قبل مبدل به موجدات غیر قابل کنترلی شده بودیم که حالا خشونت سازمانیافته تری را تولید می کردیم برای ما دبیرستان عبارت بود از نزاع های دسته جمعی میان مدرسه ای، حشیش، پورنوگرافی و موسیقی رپ و متال.
اگرچه سیاهی و تاریکی زمین و دیوار مدرسه ای که سال هفتاد و یک به آن وارد شدم حالا جای خودش را به دارا و سارا، باربی و بن تن و لگو و دیوارهای رنگی و روپوش های خوشرنگ و موهای آلمانی داده و لذت جنسی و روانگردان به راحتی در دسترس نوجوانان قرار دارد، اما کابوس سرطان، غذای تراریخته و شی شدگی محصول سیاست های توسعه محور و یک نسل بالادستی مریض به مراتب وحشتناک تر از آن هیولای دره ای ایست که شنیدم چند ماه بعد از بیرون آمدنش از کانون روانه زندان قزلحصار شد و حالا به جای تریاک کرک مصرف می کند.
حکایت عشقی بی قاف،بی شین،بی نقطه اثری است از مصطفی مستور ِ جان که توصیه می کنم بخوانید. این متن و اجرا هم حکایت غریبی دارد برای من.
وقتی پیاده شدم، تا مقصدم گریستم که چگونه پنج انسان ِ ایرانی ِ هفت پشت غریبه، با خواندن کج و معوج یک آهنگ خاطره انگیز در این کوران ناهمدلی ها و سنگینی فردیت ها دلشان خوش می شود، هرچه کتاب هایم را ورق میزنم نمی توانم بفهمم براستی چه معجزه ای، چه وردی بندهای به جان افتاده مان را از هم گسست تا ورای ترس ِ باهم بودنی که "زور ِ" افسونگر برایمان ساخته است، این چنین رها شویم.
عجیب نیست اگر شادی را نیاموخته باشیم وقتی، پاسداشت اندوه است که دروازه های بهشت را برایمان می گشاید.
*راننده تأکید داشت از فلان سازمان مربوط جریمه اش می کنند اما دلش نیامد حال خوش تاکسی را ناخوش کند
دست مریزاد
پ.ن: دوباره سلام
بعضی ها حضورشان در زندگی ات کفاره دارد. تنفس در هوایی که تنفسش می کنند، کفاره دارد. بودن در جایی که هستند یا حتی از آنجا رد شده اند کفاره دارد. کاش می شد مثل فیس بوک که وقتی کسی را بلاک میکنی دیگر هیچ اثری از او را در هیچ صفحه ای نمی بینی، این ها را بلاک می کردی و خلاص. مثلا در جمع دوستانتان به جای طرف یک صندلی خالی می دیدی، یا مثلا آکواریم، یا حتی لباس زیر گل گلی روی بند همسایه را . کاش میشد ساعت 9 شب گذاشتشان دم در، یا لاتاری برنده می شدند می رفتند ینگه دنیا، یا مثلا ازمابهترون می آمدند می بردنشان بهشت.
والا
نقطه دردآور داستان اونجاست که آدم ها پیش خودشون هم شرمنده باشن.
اما اوج تراژدی زمانی هست که .... هیچی ... بیخیال
__________________________
آخرین برگ سفرنامه باران
این است
که زمین
چرکین است
.
استاد کدکنی
*شیوه چشمت فریب جنگ داشت ... ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم
حضرت حافظ
کتاب های شعر و رمان روایت هایی دارند که از آنها فراری ام، همان ناکامی های همیشگی و یا کامیابی های خارج عادت. اما همیشه درد من این بوده که همیشه جایی میان ناکامی و کامیابی دست و پا زده ام.
با این وجود همیشه به بهانه نگاه کردن به تازه های شعر و رمان می رفتم طبقه بالا، کنار قفسه آخر می ایستادم و طوری کتاب را دستم می گرفتم که بشود پایین را دید.
از زلدا فیتزجرالد که می گفت "من نمی خواهم زندگی کنم، می خواهم ابتدا عاشق باشم و در این حین زندگی کنم" گرفته تا نیچه و حتی هیلتر، شاید در چنین وضعی گرفتار "خواستن" شده باشند، اینکه "بروی گوشه ای پنهان شوی و ... نگاهش کنی".
متنفر بودم، از همه آنهایی که به بهانه کتاب سر صحبت را با او باز می کردند، از این شجاعت مسمومی که بخرج می دادند متنفر بودم.
شاید این همه کتاب را نخوانده بود، ولی در نگاه هش میدیدم که بیش تمامی کلمات این صفحات حرف های نشنیده دارد، اما بی شک آدم هایی که بی اذن می آیند، گوش شنیدن نیستند، همان آدم های ظاهرا جذاب ولی کاذب همیشگی که جایی میان شهوت و پوچی گرفتارند.
سه شنبه بود، میانه هفته. تصمیم گرفتم شهامت داشته باشم از همان شجاعت های مسموم؛ و اگر قرار است فقط نگاهش کنم بروم پیش روی قفسه کتاب های مورد علاقه ام و وقتی دارم کلمات را مزه مزه می کنم آشکارا چشمم را بندش کنم. به خودم گفتم بین داشتن و نداشتن فاصله ای نیست، باید یکی را انتخاب کرد. رفتم داخل، هرچه سر چرخاندم ندیدمش، قفسه کتاب های فلسفی گوشه انتهایی سالن بود، یک کتاب که جلد ساده ای هم داشت برداشتم، نشستم پشت میر تک نفره کوچک همان اطراف، کتاب را که باز کردم این جمله به چشمم خورد:
"موضوعی را به شما بگویم، هرجا سنگ دیدید مواظب باشید
چون عاقبت سنگ ها زنده خواهند شد و انسان بر رویشان خواهد لولید
فقط قدری زمان لازم است".
"آلن واتس" بدون مقدمه رفته بود سر اصل مطلب.
سر که بلند کردم دیدم ایستاده رو بروی میز، جا خوردم، نمی توانستم بفهمم روی صورتش لبخند است و یا تبسم، من همیشه در میانه ام. یک الهه سرتاپا مشکی پوش که نمیشد فهمید چشم هایش چه رنگی هستند، و پوستش سفید است یا شبیه مروارید، من همیشه در میانه گرفتارم، شاید ساده ترین چیز ها.
ادامه داد:" نمی دونستم به این کتاب ها هم علاقمندید".
نمی دانم ترسیده بودم یا از فرط هیجان زبانم بند آمده بود. فکر کردم تا بیشتر از این مثل موجودات گنگ به نظر نرسیده ام باید کاری کنم. لبخند زدم و سرم را گرفتم پایین. اه بدترین کار ممکن، درست مثل آدم های گنگ.
زیر چشمی دیدم رفت، به خودم گفتم : "اه گند زدی پسر، حداقل سلام میدادی"، از فرط عصبانیت خیره شده بودم به کتاب؛ و کلمات هرچه تلاش می کردند حرف بزنند چشم هایم چیزی نمی شنیدند.
"همیشه میرفتید طبقه بالا برای همین به نظرم اومد به رمان و شعر علاقمندید".
یک صندلی آورده بود. پرسید: "می تونم بشینم؟"
انگار کسی لبهایم را دوخته بود، بلاهتبار ترین لبخند ممکن را زدم و با دست اشاره کردم، که بفرمایید.
___________________________________________________________________________
پ.ن: لابلای نوشته هام پیداش کردم، نمیدونم کی و در حالی بودن که اینو نوشتم.
وقتی که قاصدک همسفر باد می شود
وقتی سکوت یکسره فریاد می شود
از وقت آمدنت فکر رفتنی و من
می پرسم این یخ فاصله کی آب می شود؟
دل خوش به لحظه می کنم و بی خبرم هنوز
هر ثانیه آن همه خواستن سراب می شود
من از فهم حادثه عاجز نیستم
.
آیین طریقت حفظ سکوت است
شیطان همیشه با لباس سپید می آید
و بوی عطرش را از فرسنگ ها دورتر حس می کنی
دلنشین حرف می زند
مودب است
زیباست
و حتما خداپرست
.
برای عرضه "بدترین ها" باید "بهترین" بود
وقتی از خودم دور می شم، چیزی برای نوشتن ندارم
ممنون که هنوز هم سر می زنید
روزهای سخت پیش رو یعنی هوای نوشتن.
حکایت غمبار همیشگی،
برکه های پر آب،
جوی های خشکیده.
+ ... .
فکر می کنم نمی توان عشق، آزادی و رهایی را با هم جمع بست ... از اینرو است که
پرنده ها به جای دست، بال دارند ... پرنده نمی تواند در آغوش بگیرد ...
پرنده لمس نمی کند ... پرنده فقط می تواند نگاه کند ... حسرت بخورد
... درد بکشد ... پرنده تنها می تواند بمیرد ... و مرگ هم یعنی رهایی ... چه حاصل تلخی که ناگزیریم مرگ را با آزادی جمع ببندیم.
ز بامی که برخاست
هرگز نـَـشیند.
Quint Buchholz
عنوان، طبیب اصفهانی
توئی که در پس این خونبار ترین روزهای قرن پنهانی
شاید دست ها را بسته ای، اما
تاریخ را چشم ها ثبت خواهند کرد
تشنگی کودکان کـُرد را
ضجه های دختران عرب کنار سینه شکافته مادر را
و داغ گلوگه هایی که تو بر پیکر انسانیت گذاشتی
بدان هر قطره اشک این چشم ها
سنگ خواهد شد بر سر اصحاب فیل
"فجعلهم کعصف ماکول"
که وطن ما مرزهای ایمانی ماست
و ایمان یعنی انسان،
یعنی آزادی
____________________________
روزهای دردمندی
آیا تاریخ ما را توابین ِ سکوت نام خواهد نهاد؟
آیا به عمل، این ننگ را از دامن خواهیم زدود؟
این متن را زمان خونبازی غزه نوشتم.
در پس هر رفتنی یک هراس پنهان است
فرقی نمی کند چه کسی میرود و چه کسی می ماند
وقتی نگاه ها فرو می ریزند
دست ها فاصله می گیرند
لب ها سکوت می کنند
و همه چیز رنگ می بازد
.
من هنوز غم هایم را بخش می کنم
تا فراموش نکنم که زندگی یک کلاس بیشتر ندارد
"حرف هایی که نباید بزنیم"
چراغ سبز یعنی وقت رفتن است، رفتن یکی و جا ماندن دیگری با حجم عظیمی از سکون. چراغ سبز گاهی یعنی نرسیدن، یعنی ترسیدن. دلت می خواهد تمامی مسیر پر شود از چراغ قرمزهایی که حتی از رخوت عصرهای جمعه هم، طولانی ترند؛ و گذرشان حتی از گذر لحظه های "نبودن" و "نداشتن" کندتر.
البته شاید همیشه هم اینطور نباشد، شاید برای دیگران این شمارش معکوس یعنی رهایی. آری آدم ها برای آزادی جان می دهند، خون می دهند، چند قطره اشک که قابل این حرف ها نیست.
راست گفت، تنها صداست که می ماند، اما خاطرش نبود که آن صدا دائم به خاطرت می آورد چیزهایی را، دائم سوال می پرسد و تو حتی از خدا هم ساکت تری در پیشگاه پرسش.
براستی تا کجا باید طی کرد؟ از این تقاطع تا آن دیگری؟ از این بزرگراه تا میانه راه دو شهر؟ حتی اگر تمامی خیابان های خاطرات را پای پیاده گز کنی، باز هم جوابی نیست برای پیچیده ترین سوال تمامی اعصار، "چرا؟" ... . چرا درد آورترین درد انسان، "بودن" برای نیاز است؟ چرا زجر آورترین خواستش، "رفتن" برای نیاز است؟ ... . چه همنشینی ِ بی هویتی دارند این کلمات.
در آخر
تو می مانی و تصویرت در تصورات سبز تابلویی بر سر دوراهی انتخاب.
تو می مانی و باقی ماجرا.
+ نای نوشتنم نیست. تخیل حتی.
ما را چگونه یارای زیستن میان نبرد اشتیاق و عقل باشد وقتی انسان زاده شد به شوق؟ عقل را اِستادن نتواند در این بوم آشفته. آدمی را چه جای بالیدن است، اگر این حقیقت اصیل و مسلط بر تارَک هستی را در نیافته باشد؟
و اما آنچه رخ داده این است: میل به حیات ژرف ترین و عالی ترین غریزه هر هستنده، در پیشگاه ِ آرمان آفرین و بنیان کَن و واژگونگر ِ "عشق" بی مایه کاهی بیش نیست، و تنه کدامین سرو را جز این می تواند رُست؟
قسم به خون های ریخته شده، از هبوط آدم تا امروز
قسم به تن های آویخته از دروازه های دروغ
من، به خونخواهی قربانیان ِ سبعیت ِ نگاه های خونریر، بر خواهم خاست
و رشته رشته تازیانه مژگان را به آتش خواهم کشید
.
نفرین به من
نفرین به کلمه
نفرین به هزاران معنای مدفون در پس این خطوط
دیگر نخواهم گفت
دیگر نخواهم نوشت
من، به تصویر می کشم
احضار می کنم
من بر پیکر این شوره زار بی حاصل
حماسی ترین طرح تاریخ را نقش خواهم زد
من یکایک ترک های این کویر را بند میزنم
تا سراب ِ چشمان ِ همه ساحران ِ عالم، آب شود
آنهنگام در صور ِ سرخ ِ اسرافیل خواهم دمید
که همگان در این پهنه بهت آلود
به تماشای محشر دل ها برخیزند
.
آری من قیامت را هر روز، برپا می کنم
تا زبان ها، چشم ها، گوش ها و جوارح
به مظلومیت تمامی خواستن های ناکام ِ خلقت
شهادت دهند
و بپرسند: بای ذنب قتلت
.
که عدالت جز این نیست
.
کجاست آنکه می گفت
می کشم و خود خونبهایم؟
کجاست؟
.
کاش در این بیدادگه، دادگری بود
.
تمام
مدت هاست که اینجا در خصوص اینکه اینروزها حتی یک ساعت هم وقت فکر کردن به خودم و تخیل کردن ندارم، میخوانید، بعضی از دوستان به طرق مختلف در مورد این نبودن های من اظهار نظر کرده اند، کسانی این مسئله را بهانه نخواندن و معاشرت نکردن دانسته اند، کسانی پا را فراتر گذاشته و از حوادثی خبر داده اند، که به نظرم هر دو جنس این رفتارها ناشی از خودخواهی دوستان و بی اعتمادی شان نسبت به توضیحات من است و بعضی از پیام ها واقعا ناراحتم میکند. از انجا که این وبلاگ را دوستان غیر بیانی ام هم می خوانند یک توضیح مختصر عرض میکنم.
سالهای منتهی به انتخابات برای اهالی سیاست و سیاست خوان ها مثل روزهای آخر اسفند پر از عجله و رفت و آمد است و البته تشویش که ناشی از قواعد خاص بازی در این فضاست که توضیح بیشتر نیاز نیست. کنش دانشجویی هم در وضعی که باید تمام انرژی ات را صرف سر و کله زدن با ساختار معیوب اداری و با مغز آکبند عده ای که چشمشان به یک صفحه کتاب هم نخورده، کنی دیگر نه جانی برایت باقی می ماند نه فکر آزادی.
نمونه اش امروز از صبح تا ساعت 3 با طفلان ارزشی دانشکده که نسبت به یادگیر مقاومت سنگینی دارند سر و کله زدم و بعد هم از این سر تهران رفتم سر دیگر شهر که با عزیزی رایزنی کنیم برای حضور در انتخابات خبرگان و بعد از 2 ساعت بحث، دست از پا درازتر محترامانه بیرونمان کرد.
دو پروژه علمی هم که مدت ها بود پیگیرش بودم، به خاطر نبود حمایت نیمه کاره مانده، دلم را خوش کرده بودم خروجی اش تا آذر بدست می آید و قدری ذهنم آرام میشود.
به شدت خسته ام و هیچ راه گریزی هم نیست که قدری فکرم را بند کنم به چیز دیگری غیر از سیاست، حتی شب ها خواب درس و بحث می بینم، بر من ببخشایید و بپذیرید هر کسی ابتدا به ساکن باید برای خودش و اولویت های خودش زندگی کند و امروز در وضعی نیستم که مثل قبل رفاقت کنیم و ساعت ها وقت برای حرف زدن باشد :)
یا حق
تاریخ تکرار نمی شود
بلکه بخشی از آنچه به باور ما تاریخ خوانده می شود، تنها، وجوه مشترک رنج هاست که در سیر زمان تکرار پذیرند.
_________________
*عنوان:
داغ های دل ما
جای چراغانی ها
قیصر امین پور عزیزم
چه بر سر آینه ها آمده؟
همچون سیگارفروشی شده اند که جز بنزین و کبریت
نمی فروشد.
یا آن کفاش پیر که می گفت:
تاول ِ پایت از کفش نیست
راه، راه تو نیست
.
براستی چگونه می شود از هجوم این جملات
به نوش داروی اساطیر شاهنامه پناه برد، وقتی
سهراب قصه ما شهید تنها یک کلمه شد
انتظار
.
.
.
آری
هیچ راز مگویی در کار نیست
هیچ پهنه نا مکشوف
و هیچ قله ی فتح ناشده
جز آنکه جایی
میان صخره های بلند "خواستن"
در آن سرزمین فیروزه ای که میان چرخیدن های ما
وقتی که دست هامان را به هم داده بودیم و میخدیدیم
گم شد
.
و من
که آسیمه از خواب
سقوط کردم
به بیداری
.
و تو
که خندیدی و گفتی
"شاید" وقتی دیگر
.
.
نمی دانم چرا؟ اما
هیچگاه مجال گفتن نیافتم که بمان
ولی انگار میدانستی که
"شاید" یعنی "هرگز"
.
.
.
خاطرم آمد
یک راز کوچک دیگر میان ما هست
من، تو و تقویم
"روزی که مــُـردم"
بعضی ها حضورشان در زندگی ات کفاره دارد. تنفس در هوایی که تنفسش می کنند، کفاره دارد. بودن در جایی که هستند یا حتی از آنجا رد شده اند کفاره دارد. کاش می شد مثل فیس بوک که وقتی کسی را بلاک میکنی دیگر هیچ اثری از او را در هیچ صفحه ای نمی بینی، این ها را بلاک می کردی و خلاص. مثلا در جمع دوستانتان به جای طرف یک صندلی خالی می دیدی، یا مثلا آکواریم، یا حتی لباس زیر گل گلی همسایه روی بند را، ولی اینها را نمیدیدی. کاش میشد ساعت 9 شب گذاشتشان دم در، یا لاتاری برنده می شدند می رفتند ینگه دنیا،
گفته بودند
حنابندان لبت
امروز است
.
دریغا
که نگاهت هر روز
رنگ مبادا دارد
_________________
*عنوان: امین پور عزیزم
سوگند به این شهر
شهری که گاهواره توست
سوگند به پدر و فرزندی اینچنین
براستی که انسان را در رنج آفریده ایم
آیا گمان می برد که کسی را بر او دست یافتن نیست؟
گوید: "مرا هرآنچه بود تباه کردم".
می پندارد هیچکس او را ندیده است؟
آیا دو چشمش نداده ایم؟
و زبانی و لبانی؟
و گواه نیک و بدش؟
نخواست این باریکه راه ِ سخت را بالا رود
و نمی دانی که این باریکه راه چیست
بند ها را گسستن
یا به روز گرسنگی، سیر کردن
یتیمی خویشاوند
یا بینوایی خاکنشین.
و نیز از پارسایانی درآید که یکدیگر را به شکیبایی و همدلی سفارش کرده اند؛
ایناند نیک بختان.
و آنان که به این آیات کافر شدند سیه روزانند.
و آتش به جان.
این ترجمه سوره بلد نیست، خوانش شخصی من است از ترجمه.
عکس: جایی در اینترنت
پرسیدم: با پری چه کار کردی؟
انگار هر سوالی که می پرسیدم می بردش تو همون لحظه، قدری ساکت میشد تا صحنه هارو دوباره ببینه و برام تعریف کنه؛
گفت: پری ....؛ می دونه که تا آخر عمرش نمیتونه سمت هیچ مردی بره، رفت خونه شیان، بهش قول دادم وقتی آزاده که من مرده باشم.
و الهه؟
حالت چهره ش عوض شد، از جاش برخاست، رفت سمت پنجره و خیره شد به بیرون، نفهمیدم ولی شاید بغض کرده بود، گفت: از همه بدبخت تره، حتی من؛ روزی که اومد و گفت احساس میکنه بهمن با زن دیگه رابطه داره، مدام اشک میریخت، من فقط شوهر خواهرش نبودم، شاید رفیق همه خستگی های این خانواده بودم. الهه دوبار مرد، یه بار وقتی خبر تصادف بهمن اومد و ماشین ُ که از آب بیرون اوردن تقریبا جز لباساش چیزی نمونده بود. یک بار هم وقتی فهمید زنی که شوهرش ُ ازش گرفته، خواهرشه.
حرفی برای گفتن نمونده بود، سرشو انداخت پایین.
قهوه هامون سر شده بودن. دست های من هم.
+خسته شدید از خوندن این نوشته هام؟
+ شاید این داستان ها اتفاق نیفتاده باشن، اما فراموش نکنیم، فقط کسی میتونه یک حال و یک حس رو برامون توصیف کنه، که تجربه ش کرده باشه :)
عکس: شهریور 93، قربانگاه
دل کندن سخت است،
دل کندن از دلبستگی ها سخت است، اما
مَردم، رفقا، جماعت، شمایی که آن بیرون برنامه ها دارید،
یاد بگیریم دل بکنیم
دل بکنیم از کسی، از چیزی و از کاری که می دانیم اراده ای برای نگه داشتنش و ماندنش نداریم.
شکاف های تنهاییمان، گودال های نیازمان را،
با آدم ها پر نکنیم، درگیرشان نکنیم و که بعد هم رهاشان کنیم.
دل کندن از آنها که دلبسته شان نیستیم، شاید سخت تر باشد.
+دیشب شب عجیبی بود.
+اینروزها مشغولیت ها آنقدر زیاد شده زمان برای خواندن شما و نوشتن خودم ندارم، شرمنده قلم و قدم شما.
هیچ وقت سکوت را تجربه نکرده ام، همیشه زنگ ریزی توی گوشم میشنوم، اما آن روز مثل کسی که کنار گوشش گلوله توپ شلیک شده باشد گوشم سوت ممتد میکشید و صدای اطراف خیلی مبهم به گوشم میرسید.
درب خانه اش را باز کرد، نفهمیدم چه گفت ولی حدس زدنش سخت نبود که گفته باشد، "بفرمایید بانو". کفش هاش را خیلی با عجله در آورد و بدون اینکه در جا کفشی بگذارد، همانطور نامرتب رهاشان کرد، غذاها را گذاشت روی اوپن آشپزخانه و رفت سمت یخچال، باز همان صدای مبهم که مدام کم و زیاد میشد، گفت: "یه جوری چمدونش رو بست انگار دیگه نمیخواد برگرده تهران، کاش برای همیشه میموند پیش مادرش؛ منتظر موندم تا سوار بشه که دیگه توهمی نشی که رامین، مهتاب رو تو کوچه دیدم".
سوت گوشم بیشتر شد، دیگر تقریبا صداش را نمیتوانستم بشنوم، گفت: " تا ... بیاری... میز نهار ....".
آرام در سالن پذیرایی قدم میزدم، جهنم اینقدر قشنگ؟ مبل هایی که پارچه های تمیز اتو خورده خیلی مرتب رویشان کشیده شده بود، کاناپه های سبز چمنی که هر گوشه شان یک کوسن جا خوش کرده بود، اما از گلدان های کوچک حسن یوسف خبری نبود، در عوض بین تلویزیون و کاناپه بزرگ روبرو، روی میز یک گلدان کاکتوس که گل ریز سفید داده بود دیدم و ..... آن عکس دو نفره ازدواجشان که میان دیوار اتاق نشیمن بلند فریاد میزد: "اینجا آخرشه لعنتی، بسوز، خاکستر شو، ولی بدون تا مردن و راحت شدن هنوز خیلی مونده. به جهنم خوش اومدی نکبت". جهنمی تمیز که فقط یک زن میتوانست اینقدر قشنگ و خوش سلیقه همه ابزار شکنجه را سرجایش بچیند، طوری که حتی تنفس هواش هم تا دورترین نقطه وجودت را بسوزاند.
صدای خودم را هم به سختی میشنیدم، وقتی میرفتم سمت راهروی اتاق های خواب، پرسیدم: "حسن یوسف ها چی شدن؟"
دستش به شکمش بود داشت بطری آب را سر میکشید، از این کارش هم متنفر بودم. گفت: " ... اومدم خونه ... دیوانه ی مر... همرو ... همسایه ها .... جاش .... اون کاکتوس .... ". دیگر کر شده بودم. و البته سِر.
رفتم توی اتاق خوابشان، نشستم لبه ی تخت روبروی آینه، چهره غمگین غریبه ای را دیدم که دست به صورتم می کشید؛ نگاه سرد و ناباورانه اش می پرسید: "اینجا چه میکنی شاهزاده کوچک سرزمین های دور؟" . چشمم سیاهی رفت، نشستم عقب تر خودم را رها کردم روی تخت و خیره شدم به سقف. سکوت بود، انگار هیچوقت هیچکس در این خانه نبوده، حتی من. چرخیدم به پهلو پاهایم را جمع کردم توی سینه، عکس رامین را دیدم، فهمیدم خوابیده ام جای آن زن، جرات نداشتم برگردم به سمت دیگر، روی میز کوچک طرف دیگر تخت، در آن قاب سپید یک خوشه مواج سیاه و دو چشمی که در عمق سیاهشان غرق میشدی، و بعد از زمینه صدفی پوست صورتش، آخرین تیر این کمان خنده قرمز رنگی بود که می دانم دل هر مردی رو می برد، و شاید مرا. عادت داشتم بعد از اینکه خوب نگاهش کنم قاب را بخوابانم، اما آن روز جرات نداشتم، چشمم را بستم، برگشتم و تلاش کردم قاب رو پیدا کنم، دستم به قاب خورد، دلم ریخت، تهی شدم، چشم هام را باز کردم دیدم قاب قبلا خوابیده و یک کاغذ زیرش قرار دارد.
نوشته بود:
چمدانت را بسته نگه دار دختر مو خرمایی، یک روز تو هم در اتاق خوابت موهای رنگ دیگری پیدا میکنی.
[وُیتسِک
وارد می شود و پشت ماری می ایستد ماری از جا می پرد و گوش های خود را با دست هایش می
پوشاند]
ویتسک: چی داری؟
ماری: هیچی
ویتسک: از لای انگشتات یه چیزایی برق میزنه!
ماری: یه گوشواره کوچولو، پیداش کردم
ویتسک: من تا به حال همچین چیزی پیدا نکردم اونم هر جفتشو با هم!!!!
تکه ای از نمایشنامه ویتسک اثر گئورگ بوشنر
_________________
* وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه می شود به سوره های رسولان سر شکسته پناه آورد ؟
ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم میرسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد.
فروغ
+ از امروز تا کِی چند داستان از تباهی اجساد خواهم نوشت.
میزمون دو نفره بود ولی احساس میکردم اونقدر دور نشسته که دستم به دست هاش نمیرسه؛ از روبرو نشستن متنفرم. کنارش نشسته بودم؛ فنجون خالی قهوه رو می چرخوند تا شاید فال دلخواهش پیدا بشه.
گفتم: می دونی چه جور رابطه ای ایده آله؟
دستش زیر چونه ش بود، برای همین سخت و خنثی گفت: چطوری؟
گفتم اونطوری که همه رفتار طرف معنی داشه باشه.
راه رفتنش، خندیدن و اداهاش، چیزای معمولی روزانه؛ حتی دست زیر چونه گذاشتن و با فنجون قهوه بازی کردن معنی داشته باشه.
اون موقع اس که همه چیز رابطه، می شه منگنه، چفتت می کنه.
فنجون رو رها کرد و رفت عقب. دست به سینه تکیه داد به صندلی؛ خیره شد به میز و بدون اینکه به من نگاه کنه ابروهاشو بالا انداخت و سرشو کمی تکون داد و گفت: جالبه!!
.
آره جالبه
جالبه که فهمیدم اینقدر براش بی معنیم؛ فهمیدم آدم چقدر ساده مثل شیر تاریخ گذشته ترش و مسموم میشه، برای همین همه ی عمر، ترسیدم.
+اهل مناسبتی نوشتن نیستم، چون اصل حرف بین هیاهوها گم میشه، برای همین از این روزها حرفی نمیزنم :)
اتفاقا من موافق نیستم که زود دیر می شود ... گاهی آنقدر طول می کشد که خون می آورد ... برای بعضی از ما یک لذت پنهانی در این دیر شدن ها هست ... انگار قسمت تراژیک داستان برایمان جذاب تر است ... و برای خیلی از ما لذت ها دیر می آیند و زود می روند ... درست مثل آلن دلون که همیشه بعد از دو ساعت بنگ بنگ و معاشقه حتی شده کتلت هم در گلویش گیر کند باید بمیرد تا آخر داستان خوش نشود. خلاصه که آنچه که همیشه دوست داری اول داشته باشی آخر بدست می آوری و حالا چرا؟شاید بهتر است بگویم دیر زود می شود. این روزها همه ما دلون شده ایم.
.
آری حکایت غریبیست داستان بن بست خاطره، بن بست نگاه.
آدم ها را یک چیزهایی بهم پیوند می زند، اهداف مشترک، خصوصیات مشترک، هستند اما، کسانی که آنها را "رویـــاهــای" مشترک شان بهم متصل می کند، اینها حرف هم که نزنند، نزدیک، هم که نباشند، دلشان پر می کشد برای هم، می رود و می رود تا یک جایی نگاه ها را بهم گره زند، آن وقت همه چیز می شود، "یکی"، یک وجود واحد.
بعضی آدم ها را رویاهاشان بهم گره می زند، فراموش نکنید.
+دلم میخواست نای نوشتن حرف های ساده و بی تکلف داشتم. نشان دادن عریان ِ واقعیت شهامت می خواد و یک دل سنگ :)
لطفا توریست نباشیم
.
توریست ها (گردشگران، جهانگردان) جماعت جالبی هستند، از آن سر دنیا از یک فرهنگ دیگر با ایده آل ها و الگوهای اخلاقی و غیر اخلاقی دیگر شال کلاه می کنند و می روند یک سر دیگر دنیا که از دور برایشان جالب توجه بوده تا حظ معنوی و بدنی ببرند، خلاصه برای تفریح، خوشگذرانی، دیدن جذابیت های سرزمین جدید و حتی برای کشف، بعد هم که حسابی بهشان خوش گذشت و عکس های یادگاری شان را که گرفتند، می روند و پشت سرشان را هم ..... شاید گاهی یک نگاهی کنند، اما نه به کیفیت روزهای اولی که با محل آشنا نبودند و با هیجان به دنبال کشف چیزهای جدید بودند، البته این ماجرا در یک جا و سرزمین دیگر ادامه پیدا میکند.
گونه دیگری از توریست وجود دارد که داستانش قدری متفاوت است، و این روزها میان طبقه متوسط به وفور دیده میشود، خاصه اهالی هنر و قلم (و کلا این قیود دهن پرکن). کسانی هستند (شک دارم بشود گفت آدم) که محل جذاب گردشگری شان، زندگی آدم هاست. یعنی شال و کلاه میکنند و با هیجان به قصد بدست آوردن تجربیات جدید می زنند به زندگی مردم، دامنه هم ندارد، مجرد به مجرد، مجرد به متاهل، متاهل به مجرد، متاهل به متاهل خلاصه مدیونید که فکر کنید وضع تاهل خودشان و قربانی مهم باشد، یک مدتی می گردند و خوش می گذرد، بخت یارتان باشد آنقدری جذاب باشید که صنار سه شاهی هم گیر خودتان بیاید و الا وقتش که رسید پندرای خواب بوده باشی و حالا بیدار شدی، یا گرفتار سراب شدی، تا دست می اندازی می بینی ای دل غافل جا تر است و با عرض پوزش اَنش هم برای شما نمانده، خاصیت سراب دقیقا همین است، تشنه ای، آب می بینی، هرچه میروی هنوز کویر است و کویر است و کویر. توریست ها اما پررو تر از این حرف ها هستند که شما می پندارید، توریست های زندگی مردم، ورد زبانشان است که آنلی گاد کن جاج می Only God Can Judge Me، و اصلا دقت نمی کنند که آنلی ساچ کریچر لایک یو کن روین سام وانز لایف Only Such Creature Like You Can Ruin Someone's Life، همیشه یک خدایی هم در آسمان هست که قواعد اخلاقی برای این عزیزان نازل کند، و شما همیشه یا دچار بدفهمی و سوء تفاهم شده اید یا اُمل هستید که هنوز فرق بین دوستت دارم (مخصوص دوست اجتماعی فارغ از جنسیت) و عاشقتم (مخصوص آدم رویاها، که قطعا شما نیستید) را نمی فهمید و نمی دانید. چند سالی هم هست که یک نوع پروتو تایپی Prototype از این جماعت وارد بازار شده که نماز می خواند روزه هم میگیرد و خلاصه تم مذهبی داشتن اما کول و مدرن بودن شما را خیلی عنتر تر از قبل نشان می دهد، که یعنی جز سخن ازدواج با من مگو، ولی حالا رفاقتی یک کاریش میکنیم.
القصه که روزگار غریبیست نازنین و این دیگ کثافت کی سرریز شود و همه ما را در خود فرو ببرد الله اعلم، در این وانفسا دست کم می شود توریست نبود و جا دارد آخرین نوشته از مجموعه "پنج روایت پیرامون یک اتفاق" را برایتان بگذارم که وصف حال امروز است.
پنج روایت پیرامون یک اتفاق
پنجم
.
باید بی پرده سخن گفت، از حجاب کلمات برون رفت و از دالان های
هزار توی کنایات خارج شد، باید فریاد زد "آدمی هیچ نیست جز باورهایی که
انسانیت او را ساخته اند"، باور به انسان، اخلاق، ارزش و بندهای حیا؛ باور
به خواستن، اعتماد، پایبندی؛ کسانی هستند که اندازه می زنند، همه چیز را،
همه چیز، ارزش ِ شما به "اندازه" شماست و اندازه شما هویت ِ شما، افسوس
انگار این قانون طبیعت است "کوتاه ترین ها در جستجوی بلندترین پوچ ها"،
آنها که ماهیت شان با اعتقادات تــَــرَکدار
پیوند دارد این باور را در شما زنده نگه می دارند که زمانه، زمانه
اعتقادات تــَــرَکدار است و بی خبرند که هر قدر هم که لعاب ظاهر افزون کنی
و بندشان بزنی گــُســَـل های
حادثه را، در آخر از کوزه همان برون تراود که در اوست؛ باید دقیق بود، خوب
نگاه کرد، نباید گذاشت که انسان هایی اینچنین باورهامان را بهم بریزند
تخریب کنند
ایمان بیاوریم که دنیای ما دنیای نشان ها و نشانه هاست، ساده نگذریم
ختم کلام
+اینروزها حال و هوای یکی از دوستان همین حوالی را یک آدم هرزه بدجور بهم ریخته، بنا نداشتم چیزی بنویسم، این متن را هم قبلا آماده کرده بودم، گفتم از ما بهتران شاید خاطرشان با خواندن این متن مکدر شود دلم نیامد پستش کنم، اما امشب که حال رفیقمان را می پرسیدم فهمیدم غصه دارد، برای همین خرق عادت کردم و سکوت شکستم.
+ این اون سورپرایز نیست.
عکس: اردیبهشت 86، آسمان خانه مان
تو ای مادر زمین
موسم حج ابرها که فرا رسید
بر خشکسالی آسمان دل
نماز باران بخوان.
عکس: 93، حوالی پرتگاه.
ما خندیدیم
عاشق شدیم
خیال کردیم
ما ابر شدیم
و از فراز خشکزارهای حیات گذر کردیم
به گونه های زرد گیاه بشارت باران دادیم
باد شدیم، موج شدیم
تمامی ساکنان ساکن دریا را امید شدیم
و به منتظران شهود لذت تماشا دادیم
اما
از یاد برده بودیم
از یاد برده بودیم که ما
در انبوه خاطرات مه آلود گم شده ایم
آنجا که سرگذشت هزاران نگاه آرمیده است
ما نیست شدیم، گویی که هیچگاه
از تفاهم کلمه سخن نگفته بودیم
ما آب شدیم
غریبه شدیم
بعضی شکستن ها، فرق دارد
یک لحظه می شکنی، اما
صدایش تا سالها به گوش می رسد
آهای آدما
آهای اونایی که دارید خونۀ دلتون رو واسه زلزلۀ عاشقی مقاوم سازی می کنید؛
اونایی که می خواهید پایان کارِ طبقۀ سوم قلبتون رو بگیرید تا بتونید مسافرای بیشتری توش جا بدید؛
اونایی که تو آسمون زندگیتون بارون محبت میاد و سقف دلتون یه ذرّه هم چکّه نمی کنه؛
اونایی که پرده های خونۀ دلتون رو کشیدید تا نکنه آفتاب عاطفه بیاد تو؛
دیوارای ترک خوردۀ قلبتون رو بَتونه کردید و میخواید روش آستر سیاه بزنید؛
اونایی که از خاطره ها فرار کردید و دلتون رو تو لحظه ها جا گذاشتید؛
چتر کینه رو زیر بارون اشک پشیمونی باز کردید؛
اونایی که تنها فصل زندگیتون جدائیه؛
تو شب های تاریکِ دلتون لامپ کم مصرف روشن می کنید؛
برای دوستیاتون کنتور گذاشتید؛
گرمای وجودتون رو از آتیش قَهر می گیرید؛
و به در قلبتون قفل رمز دار زدید؛
برای خیابونای آشنائیتون پارکومتر گذاشتید،
اونایی که روتون نمیشه آدرس خونۀ دلتون رو به کسی بدید؛
.
آهااااااااااااااااااای
دلم پره از حسرت؛
حسرت لمس کردن؛
دلم می خواد اون پردۀ مرموز بلرزه؛
دلم می خواد زیر بارون رو چمنای حیاط دل یه نفر معلق بزنم و با باد بالا پائین بپرم؛
دلم می خواد دیوارای قلبم هر روز هزارتا ترک بخورن؛
خاطره داشته باشم تا خودمم توش جا بمونم؛
تو آبگیر چترم شنا کنم؛
تو برهوت انتظار از تشنگی بمیرم؛
دلم می خواد از عاشقی بپوسم؛
حراجی بذارم "محبت، 100% تخفیف، تا آخر عمر"؛
رو تابلوهای دلم بنویسم "نسیه هم می دهیم حتی به شما غریبۀ نازنین"؛
ولی از این می ترسم که یه روز
باد دوباره بوی گذشته رو با خودش بیاره؛
بوی روزای تنهائی
منم بشم مثل شما.
پ.ن: متن برای ده سال پیش هست، اجرا چندتا ایراد داره که ببخشید، صدام گرفته و نمی تونم چیز جدیدی بخونم:(
کیه که اهمیت بده!!؟ :))
گوشه ی باغچه تنهاییت نشسته ای
هنگامه ای که می پنداری هیچ کجای این دنیا نیستی
کسی از روی دیوار ِ بلند ِ پیش رو آرام تورا نگاه می کند.
نمی دانی کـِـی .... و از کجا آمده
می پرسد: "ببخشید
شما شمعدانی هم دارید؟"
نگاهی به شمعدانی ها می کنی و می گویی:
اینجا فقط پرستو داشتم ... کوچ کردند
.. شاید دوباره برگردند.
همانطور که دست هایش را زیر چانه اش
گذاشته به شمعدانی ها نگاه می کند و شانه هایش را بالا می اندازد.
آه خنثی ای می کشد
و سکوت.
هردو در حالی که به عمق باغچه خیره شده
اید میان کوچ پرستوها گم می شوید
پرستو می شوید
کوچ می کنید
و هرگز .... باز نمی گردید.
پنج روایت پیرامون یک اتفاق
اول
چیزهایی هستند که آدمی را با خود می برند و جایی در دوردست رهایش می کنند، انگار یک لحظه خشکت میزند و همه دیوارها، همه جاده ها، همه چیز می شود تصویر و تو با همه وجود می شوی "نگاه". "عطر" شاید قویترین افیون خاطره انگیز باشد؛ تنفسش که می کنی در همه ذرات جسمت می پیچد، دورترین نقطه دلت را پیدا می کند، زنده و بیدار می کند؛ و بر تک تک یاد نوشته های خاک گرفته وجودت می وزد؛ گاهی می گریزی از تنفس دوباره زهر گونه اش که اگر فرو رود بازدمت همه سرخ می شود. یک وقت هایی هم به هر قیمتی می خواهی حبسش کنی که داشته باشی اش، برای همیشه؛ حتی اگر ارغوانی شوی، درخود فرو بریزی و نیست شوی .
ماندگاری عطر به غلظت آن نیست، به آدم هاست
آدم های رفتنی .... عطرهای ماندگار
چشم هاش قهوه ای تیره بود ولی تأکید داشت "چشمام سیاهه".
از طبقه متوسط بود اما اصرار داشت "خانواده ما سرشناس و ثروتمنده".
ماشین ارزان سوار می شد ولی مدام می گفت "من قبلا ماشینِ ... داشتم اما این پارک کردنش راحت تره"
متشرع نبود اما ظاهر و ادبیات مذهبی را حفظ می کرد.
قدش بلند نبود و کمی اضافه وزن داشت ولی مُصر بود که ورزشکارم.
و من نمی دانم این همه اصرار و تأکید در مقابل کسی که او هم چشم هاش قهوه ای تیره بود و از طبقه متوسط، ماشین نداشت، متشرع نبود و چندان هم خوش اندام، واقعا چه دلیلی داشت.
راستی تقریبا یادم رفته بود که میان این همه ادعای گزاف می گفت: "دوست دارم"، در مقابل کسی که ... .
بعضی آدم ها مثل خرمالوی نارَس همه افکار و وجود ما را گس می کنند.
پ.ن: به قسمت سوم از توضیحات کنار صفحه توجه شود.
زندگی شبیه تخته سیاه نیست؟
سفید، صورتی، قرمز، آدم ها گچ های رنگی هستند که روز به روز در سیاهی هستی تحلیل می روند، وقتی کوچک و ضعیف شدند، دخترکان و پسربچه های بازیگوش آنها به سمت هم پرت می کنند و می خندند
و ناظم کلاس وقتی وارد میشود بدون اندکی ترحم کچ های کوچک را زیر پای خویش خرد می کند. یگانه ناظم هستی، مرگ.
_______________________
کیف
سامسونیت (با تلفظ وطنی) را ایستاده گذاشته بود روی پایش و با آهنگ ضرب
ریزی میزد.
پخش تاکسی هم که یک دل سیر چارتار خوانده و بود همه را آشوب
کرده بود برای تنوع و رعایت تکثر امیر تتلو می خواند، من هم الاسلام و اصول
الحکم.
ایستاد و یک نفر سوار شد کنار من نشست، پیر مرد صندلی جلو گفت:"این
مهریه زن من بود، اندازه بیست و یک سکه طلا، الان شده بیست و یک میلیون".
جوانک راننده گفت: "کی کرده حاجی؟ ما که اون موقع نبودیم، کی انقلاب کرد؟"
منتظر همان دیالوگ همیشگی و بی محتوا بودم که "ما نبودیم و حالا اگر عرضه دارید شما عوضش کنید".
قدری سکوت کرد و گفت: "کاتالیزرها".
کتاب را بستم سرم را بالا آرودم دیدم سامنسونیت را خوابانده و یک سکه
پانصدتومانی که احتمالا باقی کرایه بود را با انگشتانش میچرخاند.
راننده که
معلوم بود تنها کار دوران مدرسه اش کشیدن آرم آدیداس برای نعلین های روحانیان اول کتاب ها بوده، "آرمین تو ای اف ام" را در نطفه خواندن خفه کرد و پرسید: "چی چی حاجی؟".
پیرمرد گفت: "حاجی خودتی، کاتالیزرُ شیمیدانا در شرایط مناسب برای سرعت دادن به یک فعل و انفعال شیمیایی استفاده می کنن".
راننده که تقریبا با پیچیده ترین جمله عمرش برخورده بود سکوت کرد، من هم رفتم به گذشته.
همه که ساکت بودند، مرد حدودا چهل ساله ی کنار من درحالی که بیرون را نگاه
میکرد و معلوم بود هیچ جای آن گفتگو نبوده، آهی کشید و زیر لب گفت: "همه
عمرومون تو ترافیک حروم شد".
دانلود اجرای صوتی این متن از بیان
عکس:ندارم، سال هاست کسی دستم به نشانه محبت نگرفته :)
پنج روایت پیرامون یک اتفاق
.
دوم
کسی از اعجاز دست ها نگفته است، از انگشتانی که به هم می آمیزند، در هم می پیچند و این شاید مقدس ترین شکل هم آغوشیست، هنگامی که خواستن می خروشد و مهربانی و شوق زاده می شود، کسی نگفته است از دست هایی که تو را گره می زنند به ضریح ِ تــَن ِ معشوق، زنجیرت می کنند و باز نمی شوند تا حاجت نگرفته باشی، هیچکس نمی بیند این همه معجزه را وقتی دست ها زبان می شوند برای درود و اندوه می شوند هنگام وداع؛ لب ها که شرف حضور نداشته باشند دست ها پاکترین سفیران احساس اند در وادی حیا؛ و شاید بالاترین شأن رسالتشان جز الحاق آن منحنی جدا افتاده، به خروش بیدادگر اسیر در پس گوشواره های محجوب یار نباشد، که پیامبری برگزیده نشد مگر برای نزدیک ساختن دل ها.
.
نگاه کن
به دست هایی که عشق می ورزند، در آغوش می گیرند و رها می کنند، ترَک می خورند و پیر می شوند.
انگار دست ها پیشتر و بیشتر از ما زندگی را می فهمند.
.
نگاه کن .......... به دست های خالی.
عکس: شهریور 93، حوالی پرتگاه
مرا با وسعت نگاهت لمس کن
با نرمی احساست بخوان
ببین چگونه در کلمات جاری ام
و میان خطوط ناتمام خواستن گرفتار
به تو می گویم:
ما ارواح جدا افتاده از پیکر خورشیدیم
که بر نجابت بید های مجنون می تابیم
ما در کالبد ریشه ها حلول خواهیم کرد
آنگاه، جایی دور از چشم آفتاب
دست هامان را به هم گره خواهیم زد
عکس خانمی بِلاند روی درب جاسیگاری که انگشتش را به علامت هیس ساکت روی لبش که حداقل چهارصد گرم وزن داشت گذاشته بود.
یک گوشی چینی کوچک طرح Verto توی جا سیگاری.
یک عینک با انبوهی نگین که وصل بود به گیره مخصوص روی داشبرد.
عکس دوران جوانی مهستی در قاب نقره ای که در گردی فرمان مسابقه ای پیکان جوانانش جا داده شده بود.
و عروسک رقصان اوباما که به خاطر ارتفاع پایین ماشین سرش مدام می لرزید.
و البته کولر که مردانه خنک می کرد.
.
نمی خواستم به این زودی این متن خوانی را روی وبلاگ بگذارم ولی به طرز دردآوری الان زمانشه.
عکس: بهار 94 مقابل خانه، بر خلاف ظاهرش به متن مربوطه
دست راستش رو روی سینه اش فشار میداد و با دست چپش سعی می کرد صورتش که سرخ و خیس شده بود رو پنهان کنه. همیشه رنگ عجیبی داشت، ولی اون روز نه. به سختی می تونست حرف بزنه. لرزش صداش هنوز تمام تنم رو می لرزونه. گفت: باشه ولی دوباره همدیگه رو می بینیم، مطمئن باش، اما اون موقع همه چیز عوض شده.
اولیش من، دومیش تو
.
از اون روز خیلی میگذره، قسمت شیرین ولی دردآور داستان اینه که من عوض شدم
ولی اون نه.
هر بار می بینش، هر وقت کنارم نشسته هر دفعه که لمسش میکنم، اون لحظه ها، اون هق هق ها و اشک ها میان جلوی چشمام.
بعضی اتفاق ها مثل انفجار هسته ای تا مدت ها اثرشون از بین نمیره، شاید هم هیچوقت.
نمی دونم
نمی دونم، میشه تو این سال های باقی مونده طوری بود که اون روز نحس محو بشه فراموش بشه.
شاید عذاب الیم من همینه
عذاب شکستن چیزی که شاید نشه بندش زد.
:)
وقتی رسیدم صدای مویه از خانه می آمد، چند نفری از همسایه ها مقابل ورودی ایستاده بودند، سرشان را پایین انداختند و سلام کردند، نشستم روی پله ها و داخل نرفتم، صدای گریه مادرم می آمد و خواهرم که می گفت: بابای خوبم رفت. بسم الله گفتم و رفتم داخل، پدر را رو به قبله خوابانده بودند و یک پارچه از پا تا سر کشیده بودند، مادرم نشسته بود بالای سرش، دست گذاشته بود روی سینه پدر و می گفت: پاشو حاجی پاشو.
یک لحظه انگار زمان ایستاد، اشک ها میانه زمین و هوا ساکن شدند، دیدم جسم پدر که تا دیروز جان داشت، نفس می کشید، آرام و بود و بی حرکت، گویی که هیچگاه قدم از قدم برنداشته باشد، مبهوت اراده خدا شدم.
بواقع ما تجلی وجود الهی هستیم که در کالبد انسانی حلول می کنیم و الا این جسم بدون آن نَفْس لطیف که تکه گوشتی بیش نیست.
برگشتم به حال، دیدم برادرانم گوشه ای ایستاده اند و چشم هاشان سرخ است و مادر که هنوز امید برگشت پدر را داشت، مرا دید و گفت: محمد.
رو به قبله ایستادم و خواندم: و بشر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبه قالو انا لله و انا الیه راجعون، بعد هم آیت الکرسی، پیشانی پدر را بوسیدم، خواهرم که تقریبا از حال رفته بود را نشاندم روی صندلی، مادر را دلداری دادم و به این فکر کردم که پدرم با مرگش هم مرا رشد داد، در تمام چهار سال پس از "حادثه"، هر روز به مرگ فکر کرده بودم اما وقتی پدر را دیدم که قطعا رفته بود، درک بهتری از مرگ پیدا کردم.
براستی مرگ در تضاد با زندگی نیست. مرگ در نقطه مقابل تولد اینجهانی ما قرار گرفته، زندگی جاریست. ما هستیم، از یک هستی به هستی دیگر. قطعیت و اتفاقی بودن مرگ چیزی از ابدیت شکوهمند زندگی کم نمیکند، شکوه یک وحدت پر عزمت.
اینجا بود که معنی این بیت رومی را فهمیدم:
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
یک هفته است که پدرم از قفس تن آزاد شده، و من در تمام این یک هفته به تشکیک وجود و وحدت وجود فکر میکنم، که وقتی همه ما از این تن که نقطه افتراق ماست رها شویم، یک وجود واحد خواهیم شد.
یاد این تکه از نوشته ی قدیم ام افتادم:
ما ارواج جدا افتاده از پیکر خورشیدیم
که بر نجابت بیدهای مجنون می تابیم
